De Wereld Draait Door

Kans!
Schot voor open empathisch doel?

Noord-Frankrijk, 28 september 2017

Beste Hugo, Carin, Gijsbert  en de redactie van de Wereld Draait Door,

Gisterenavond zag ik via de livestream van BVN online de aflevering van DWDD waarin aandacht werd besteed aan  twee zorgthema’s (institutionele intensieve ouderen- en kinderzorg).

Ik woon al een paar jaar niet meer in Nederland en hoorde dan ook nu voor het eerst van het manifest voor de verpleeghuiszorg en de waarde die er ( zo snel, gedragen door zoveel verontwaardiging over de kwaliteit van de bestaande situatie!), door vele mensen in de Nederlandse gemeenschap aan is toegekend.

Graag reageer ik op de gedane oproep:

“mensen….

·         misschien wel juist diegenen die een tijdje aan de zijlijn hebben gestaan,

·         die weten dat ze een belangrijke bijdrage kunnen leveren om de mensen die betrokken zijn bij dit zorgproces weer de zorg en aandacht te kunnen geven die ze nodig hebben,

·         meldt u zich bij ons.”

Ik weet dat wat ik met mijn levenservaring aan dit zorgproces kan bijdragen cruciaal is.
Daarbij weet ik ook, dat de gemiddelde moderne mens ‘ vreemd’ van mijn aanpak en invalshoek opkijkt, omdat……. het niet past bij de huidige gangbare ‘CEO’ besturingpraktijk van het moderne leven .

Hugo….
Je was zo vriendelijk om vol vuur vast te stellen dat de CEO -(ziekenhuisachtige budget georiënteerde) aanpak  echt uit de tijd is, niet (meer) werkt  en volkomen getransformeerd moet worden?
Mooi…. hier geef  ik je een voorzet, waarmee je de kans hebt om een cruciaal  punt zelf te scoren…. een schot voor open doel.

Ik besef, voordat jullie als voorhoede deze voorzet  aan zouden kunnen of willen nemen, laat staan meteen juichend in het dichtstbijzijnde open doel schieten, dat jullie eerst zeker moeten weten:

·         dat we van hetzelfde team zijn en ..

·         dat jullie niet de keeper van het dichtstbijzijnde eigen doel zijn .....!

Kortom….. ik toon je in slow motion de gedachtenlijn waarlangs ik ‘zomaar opeens uit het niets’ vanuit het achterveld aan kom dribbelen, met de bal strak aan voet.. en die bal nu recht in de voeten van jullie, als  ‘voorlinie’ speel.

Vanuit mijn perspectief ( in voetbaltermen heet dat geloof ik de spelverdelersrol) observeer ik wat de achilleshiel is van de ‘CEO’- tactiek is, waardoor dat type samenspel op de langere duur in de samenleving als geheel tot grote persoonlijke verlieservaringen leidt:

Van het zomaar opeens kunnen verliezen van je werk (met stank als dank), je sociale status, je koopkracht, tot aan het vertrouwen in de mensheid, je eigenwaarde en fysieke gezondheid….. tot aan het plezierig gebruik je gezonde verstand….
(zonder dat er zelfs ook maar ergens een winnaar in dit proces te huldigen valt!)

De CEO samenspeltechniek is een lineaire  ‘generatietechniek’
Die stoelt op drie pijlers die op de lange duur niet houdbaar zijn, omdat ze onvoldoende recht doen aan de (menselijke) natuur ; aan wat de wereld werkelijk ‘door’ doet draaien.

• ·         (leeftijds-)generaties worden stelselmatig van elkaar gescheiden
• ·         De focus is (zo goed als uitsluitend) gericht op fysiek  ‘genereren’ van ‘resultaten’
• ·         De spelopbouw is rechtlijnig ‘toekomstgericht’ zich vastpinnend op het idee dat er maar een flowrichting in het spel is: dat ‘ de ene generatie automatisch volgt op de andere’.

Mijn voorstel is om het spelarsenaal van de zorgwereld bewust uit te breiden…
niet alleen generatietechniek naar ook  (re-)generatietechniek.

Het is al de kern van jullie eigen betoog! Jullie geven zelf al aan:

Er is niet ‘alleen maar’ ….. ‘meer handen aan het bed’ nodig om de tastbare kanten van ‘zorg’ te genereren.
Er is meer empathische begaafdheid nodig, mensen die ‘aanvoelen’, ‘ er zijn’, ‘meegaan’……

En nu kom ik hier (ook vol vuur en een dosis verontwaardiging over de huidige situatie) op voor de wezenlijke energetische behoeften van de mensen die over deze begaafdheid beschikken die jullie (terecht) willen werven en inzetten.

Ik weet, hoe begaafder iemand empathisch is… hoe meer (lees vooral ook, hoogfrequenter) iemand regeneratietijd nodig heeft.
Empathisch ‘ werk’ ( in de volksmond aandacht geven) is zwaar energiewerk!

Niet alleen geef je daarbij ‘schone’ energie’ ( open aandacht-medicijn) aan iemand die daarmee zijn eigen welzijn weer kan bevorderen :

( schone energie die je dus wel eerst moet hebben, om het te kunnen geven)……

Nee, je absorbeert  bij zieke en ongelukkige mensen ook (veel!)  ‘vuile energie’!

(Wat ook fijn is voor die mensen, want zij kunnen die vuile energie maar lastig zelf meer voldoende zuiveren, gezien hun sociaal mentale emotionele situatie)

Empathisch begaafde mensen weten intuïtief hoe ze dat proces veilig kunnen hanteren ( zonder een ander met vuiligheid op te zadelen) en kunnen ‘bergen’ energie verzetten en doen dat doorgaans ook graag en met plezier zonder er ‘veel’ voor terug te moeten krijgen……
….mits ….
ze wel tijd en gelegenheid krijgen/mogen nemen om in die diep wezenlijke eigen energie-zuiveringsbehoeften te kunnen voorzien.

Maar….. laat de CEO ‘conventionele’’ belonings-en werkregimes los op empathisch begaafde mensen en de gemeenschap put deze mensen (die zo’n grote, maarvoor het oog kennelijk nogal onzichtbare  bijdrage leveren aan het welzijn van de groep als geheel) volkomen uit!

Je moet X uren aan een stuk werken, met pauzes op vaste tijden (vaak ook op vaste locaties, gecombineerd met eet-drinkgelegenheid)
Je krijgt per ‘gewerkt’ uur uitbetaald.
En, omdat hetgeen je doet  als ‘simpel werk’ wordt gekwalificeerd, krijg je een dusdanige hoeveelheid geld dat je wel ‘fulltime’ moet ‘werken’  om je huishouden financieel  drijvend te houden.
En als de budgetten voor dit ‘extra’ werk op zijn, dan sta je ook maar zo weer op straat!

Jammer dan? Als deze generatie werkers  ‘op’ is , komt er automatisch weer een volgende?
Jammer dan? Als deze budgetten op zijn, is het misschien wel even sappelen, maar dan komt er vanzelf wel weer een golf van verontwaardiging door de samenleving waarop er dan weer ‘extra’ geld wordt vrijgemaakt?

Dat kon nog wel eens niet de natuurlijke dynamiek zijn die we als samenleving met elkaar kunnen volhouden.

Waarom niet?
Omdat ieder mens in principe een mens is met (grote) empathische begaafdheden!

En, het CEO samenlevingssysteem, dus iedereen in enige mate uitput en behoorlijk actief van voldoende regeneratiemogelijkheden voor de energiehuishouding weerhoudt!

Ik poneer hier nu een hele boude stelling.

Ik beweer dat het CEO systeem een van de grote veroorzakers is het ontstaan van dementie is.

Reden, het para-sympatische systeem ( het re-generatieve systeem in ieder mens) krijgt ‘onder sociale druk’ te weinig tijd, zorg, actieve support, waardering en aandacht gedurende de dag om  haar werk op het gebied van prikkel-, energie en informatieverwerking naar behoren te kunnen doen.

Houdt dat een paar decennia vol en wees dan niet te verbaasd dat er ergens grote gaten vallen in die systemen.

Ik beweer daarmee dus ook, dat als er voldoende actief regeneratietechnieken toegepast (mogen) gaan worden die echt passen bij de energetische taken die zich bij samenleven horen  dat volgende generaties heel wat minder met verschijnselen als dementie te maken gaan hebben.

Ik spreek dus niet alleen over betere ‘ zorg nu’ dus,  aan huidige generatie patiënten, maar ook over betere ‘zorg nu’, voor zorgzamen……..
wat preventief werkt, zodat velen daarvan wel geduldig blijven ( engels: patient) maar een stuk minder daarvan later zelf patient worden.

“Wah moe dah wel niet kostuh?”

Het aardige is.. die technieken kosten geen geld!
Vragen niet eens om extra formatie, of ‘ opleiding’ .
Hebben wel extra bewustzijn nodig, vooral bij de leiding van zorginstellingen,  welke energetische aspecten er zoal aan zorgwerk zitten.

Ik beschik over heel veel kennis en ervaring op het terrein om samenspelsystemen qua inrichting  zo te transformeren dat er in toenemende mate speelruimte gecreëerd wordt om eenvoudig werkelijk tegemoet te kunnen komen aan het vervullen van alle menselijke basisbehoeften.

Die kennis en informatie zet ik ook graag in, voor zorgsystemen waar wezenlijke transformatie beoogd wordt, actief op de agenda staat.

Voor een ‘kennismakingsgesprek’  of een ‘ persoonlijk verdiepingsgesprek’ nodig ik jullie graag uit om een paar dagen met mij door te brengen en over deze invalshoek nader van gedachten te wisselen in het kasteel waar ik momenteel (nog) woon in Noord-Frankrijk.

Dat geldt zowel voor jullie, Hugo, Carine en Gijsbert, in de voorhoede van deze transformatie in de zorgbeweging, als voor nieuwsgierige televisiemakers die de wereld graag zien doordraaien.

The making of

 ‘ The HEART in the CHEST; how a Dutch grumpy football commenter ended up receiving with his team a Nobel peace prize for deeply caring’ ,

kon nog wel eens de moeite van het bijtijds op inzoomen waard zijn!

Fijne dag!

Esther Dageraad

-----
belangrijke vervolgstap